คลาสสิค...อนุรักษ์...หรือไม่พัฒนา?
ภาพข้างต้นสำหรับคนเดินทางคงจะเคยชินและคุ้นตาสำหรับการเดินทางไปเหนือล่องใต้อยู่เป็นประจำ หากคนเดินทางมือใหม่ป้ายแดงคนนี้...ก็จะรู้สึกตื่นเต้นในการเดินทางกับขบวนรถนี้จนอดที่จะถ่ายรูปมาฝากเพื่อนๆ ที่ร่วมเดินทางค้นหากันไม่ได้ทีเดียว ด้วยความรู้สึกครั้งแรกว่า "โอ้! สุดยอดคลาสสิคมากเลย"...แล้วก็ตามมาด้วยความคิดที่ว่า "แม่เจ้า! นี่เป็นการอนุรักษ์ให้ลูกหลานได้เห็นถึงภาพอดีตอย่างชัดเจน"...และสุดท้ายก็ปลงตกเมื่อเทียบกับความทันสมัยของการให้บริการของรถทัวร์ในปัจจุบัน "จอทีวีส่วนตัวแทนที่จากจอแอลซีดีขนาดใหญ่" หรือ "เบาะนวดไฟฟ้าแทนที่เบาะปรับเอนแบบVIP" ทำให้รู้สึกเศร้าใจกับการย่ำอยู่กับที่อยู่อย่างนี้มาเนิ่นนานทีเดียว
นี่คือตู้โดยสารชั้นสอง (2nd Class) ย้ำนะครับว่าไม่ใช่ตู้รถโดยสารชั้นสาม ซึ่งจะต้องเสียค่าโดยสารแพงขึ้น หากแต่ไม่ได้เป็นตู้โดยสารแบบปรับอากาศ เพราะต้องการประหยัดเงินค่าเดินทางจึงเลือกแบบพัดลมแทน และด้วยเพราะรถโดยสารขบวนนี้เป็นแบบรถด่วนพิเศษทำให้ต้องบวกค่าธรรมเนียมเพิ่มไปในค่าโดยสารอีกหลายสตางค์ทีเดียว
ส่วนความปลอดภัยที่มีมาตรการเข้มงวดขึ้นจนทำให้รู้สึกลึกๆๆๆๆๆๆ ได้ถึงความปลอดภัยทั้งร่างกายและทรัพย์สินตลอดการเดินทางในครั้งนี้ เพราะหลังจากนั่งประจำที่แล้ว...ก็จะมีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเดินตรวจตราไปมาตั้งแต่บ่ายสามโมงกว่า...หัวค่ำ...จนรู้สึกมั่นใจมากจริงๆ และแล้วตอนดึกๆ จนกระทั่งผมถึงสถานีปลายทางประมาณตีสอง "ผมไม่เห็นการเดินตรวจตราของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเลย" เอ๊ะ! หรือว่าผมหลับไป ก็เลยไม่รู้ว่ามาตรการเข้มงวดจะมีเฉพาะช่วงเวลาหรือปล่าวนะเนี่ย
และสิ่งที่ทำให้ความรู้สึกในความปลอดภัยหายวับลับไปจนสูญสิ้นนั้นก็คือ...การปล่อยปละละเลยให้มีการเดินขึ้นมาเร่ขายของกินถึงบนขบวนรถเลย...เดินไปเดินมาขวั่กไขว่เต็มไปด้วยคนถือถาดร้องขายสินค้า...รู้สึกเหมือนดูได้ดูโชว์ระหว่างการเดินทาง...ลองหลับตาแล้วก็นึกถึงเสียงร้องที่ร้องสลับกันไปมาดูนะครับ...เป็นการประสานเสียงที่แสนคุ้นเคยมีทั้งเสียงคนแก่ เด็กหญิง เด็กชาย ผู้ชาย ผู้หญิง...
"โรตีมัีย โรตี...หม้อแกงร้อนๆ...กาแฟร้อน กระเพราร้อน...ข้าวต้ม กระเพาะปลา...ผ้าเย็นครับ ผ้าเย็น...ข้าวเหนียวไก่ย่างมั๊ยคะ...น้ำเย็นขวดสิบบาทครับ...หม้อแกงเพชรบุรีสี่ถาดร้อย...กุนเชียงนครปฐมมั๊ยคะ กุนเชียง...ข้าวกระเพราร้อนๆ ยี่สิบ...เตี๋ยว สิบบาทคะเตี๋ยว สิบบาท" ส่วนนี้น่าจะบังคับไม่ให้เดินเร่ขายบนขบวนรถเพื่อความปลอดภัยทั้งทรัพย์สินและผู้โดยสารเองนะครับ หรือว่าผมจะคิดมากไปเอง
และส่วนที่คงเดิมเหมือนเดิมเรียกความทรงจำสมัยวัยเยาว์ได้ก็คือ "ห้องสุขา" ที่ไม่มีการเปลี่ยนแปลงหรือพัฒนาให้ดีขึ้นทันสมัยตามเทคโนโลยี่ที่ดีขึ้น นี่ถ้ามีการโวตการกดไลท์สำหรับ "รางวัลการรักษาความคงที่ในการให้บริการ" ตั้งแต่อดีตกว่าสี่สิบปีจนถึงปัจจุบันผมจะกดไลท์ให้ล้านๆ ครั้งเลยทีเดียว
ขอบคุณมากครับที่นอกจากจะพาผมได้กลับบ้านเกิดแล้ว...ยังทำให้ย้อนภาพอดีตนึกถึงความตื่นเต้นในวัยเยาว์ที่ได้ขึ้นรถไฟเป็นครั้งแรกทีเดียว...
"Thanks 3 Times"
